Popperdepop, wat een festijn.....

Joep ken ik van de hengelsportzaak waar hij destijds werkte, geregeld spraken we elkaar over van alles en nog wat binnen de visserij, maar zeebaars was een terugkerend onderwerp. Joep had er namelijk nooit op gevist, laat staan gevangen. Zelf ben ik in het seizoen erg gedreven in de zeebaarsvisserij, een afspraak was dus snel gemaakt. De eerste sessie liep op niets uit, beide een fint, maar zeebaars ho maar. Helaas was het seizoen vrij ver voorbij en zou hij dus nog een seizoen moeten wachten op zijn eerste zeebaars. Ondertussen maakte Joep mij wegwijs op een van zijn favoriete doodaas-water. Fijn om zo informatie uit te kunnen wisselen en zeker als je weet dat de stekken niet aan de grote klok gehangen gaan worden….

Als we ergens in mei het zeebaarzen weer oppakken hebben we al snel in de gaten dat het topseizoen van vorig jaar geen vervolg gaat krijgen. Hier en daar een visje en vooral klein. In de zomer trekt het wat aan, maar ook nu vooral kleine vissen. In het najaar gaan de vissen weer bunkeren en komen er ook wat grotere baarzen naar boven, tijd om weer eens met Joep op pad te gaan voor de winter zijn intrede doet.

Job wilt ook wel eens gericht op zeebaars gaan vissen, ook hij heeft dat nog nooit gedaan, hij sluit vandaag dus aan. Het is een prachtige zondag als we richting de Europoort rijden, de zon doet goed zijn best en wind staat er nauwelijks. Het doel van vandaag is simpel, een zeebaars voor Joep en een voor Job, dan zou de missie geslaagd zijn. Klink gemakkelijk, maar het blijven zeebaarzen…..

Stek een levert niets op, na een uur vertrekken we dus naar stek twee, ook daar is het geen vetpot, met moeite weet ik een zeebaarsje met een shad van de bodem te plukken. Om er zeker van te zijn beide heren een zeebaars te laten vangen rij ik naar een stek waar ik me nog niet gewaagd heb. Een bassin waar warm water geloosd wordt. Hier zit ontzettend veel kleine vis en op het goede moment schijn je er hier heel wat te kunnen vangen. Het is er wel altijd erg druk en er wordt veel ondermaatse vis meegenomen…. Niet mijn ding, maar vandaag gaan we toch echt voor een paar vissen.

Aangekomen is het direct duidelijk dat we zullen gaan vangen! We zien ontzettend veel activiteit aan de oppervlakte, zowel van zeebaars als van zeeforel. Het duurt dan ook niet lang voor ik mijn eerste baars weet te haken, uiteraard een kleintje, snel retour dus. Toch verloopt het wat moeizaam gezien de activiteit die er is. Mijn topplug, de saltwater X-rap bleu mackrel wordt vervangen door een Ima Sasuke 105, ook een topplug voor de zeebaars, maar veel helpt het niet. Pas als ik dezelfde plug in een redhead versie in de speld hang gaat het los, de ene na de andere baars vergrijpt zich in mijn aasje. Job en Joep vangen ook hun visje, maar van de Ima winnen ze het niet.

Ondertussen worden we ingesloten door “collega” vissers, ook zij zien dat we goed staan te vangen. Zoals je op een dergelijke stek kunt verwachten wordt onze bewegingsvrijheid zeer beperkt. Ik krijg het als snel op mijn heupen en verlaat de drukte, op zoek naar grotere baarzen in de buurt. Aan het einde van de baai weet ik nog zes stuks te vangen, wel wat groter, maar nog steeds geen kneiters, dan maar weer terug naar Joep en Job.

Eigenlijk heb ik het al helemaal gehad met deze visserij en denk er stilletjes aan om huiswaarts te keren, maar dan komt Job op het idee om een oppervlakteplugje in te zetten. Na vele worpen en een aantal volgers staat hij plots met een kromme hengel, de eerste uit de oppervlakte is een feit, maar daar blijft het niet bij. Sterker nog, de ene na de andere aanval op zijn plug zorgen voor bloedstollende momenten, wat een feest! Uiteraard kan ik niet achterblijven en hang een Patchinko 100 in de speld, een regelrechte topper voor dit werk! Hij is maar 10cm lang, maar laat hij zich prima over een grote afstand werpen en binnen vissen is een koud kunstje. Wie vist met topwaters moet zich wel kunnen beheersen, bij een kolk achter de plug of een tik op je top dien je niet te slaan, gewoon doorvissen of een seconde pauze inlassen en dan doorvissen doet wonderen. Pas als de top krom getrokken wordt zet je de haak. Op deze manier weten we heel wat zeebaarzen te vangen, dan wordt het vissen op kleinere vissen een ware happening!

Dus zo wordt een visserij die me niet echt aanstaat toch nog een regelrechte top-middag, wat een sensatie! We staan dan ook net als een paar kinderen in een snoepzaak op de dijk, helemaal de tijd vergeten, helemaal het thuisfront vergeten, helemaal de drukte vergeten, maar deze middag zullen we niet snel meer vergeten….

Hoeveel vissen we gevangen hebben weten we niet exact, maar richting de zestig stuks zal het wel gaan en zeg nu eerlijk, size doen’t matter…..      …..voor een keertje dan toch……

Martijn.

Nacht-barbelen!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik kennis mocht maken met de barbeel. Tijdens een karpersessie aan de Mosselle in Frankrijk wist ik een mooi exemplaar te vangen aan een bollie. Een prachtige vis, gebouwd voor de stroming en heerlijk vechtend, zelfs aan een karperhengel.

Jarenlang heb ik er niet meer naar omgekeken, maar de laatste jaren dacht ik steeds meer aan deze vissoort. Ondanks ik al dat mooie exemplaar van 72cm in Frankrijk wist te vangen gaf me dat niet echt een voldoening. 

Zie het als een zilverenplak tijdens de spelen, leuk, maar niet het hoogst haalbare. Goud, dat wil ik. Goud moet je verdienen, dan heb de hoogste prestatie geleverd. En er is maar een manier om goud te behalen binnen de sportvisserij; trek er op uit voor een gerichte visserij op de vissoort die je behaagt. Pas dan, wanneer je na een goede voorbereiding de vis vangt die je ook echt wilt vangen verdien je de hoogste plaats op het podium, ongeacht de grootte van de vis!

Viel dat even tegen toen ik na een aantal sessies op de Waal en in de Ardenne niet verder wist te komen dan wat kopvoorns en brasems, leuk, maar geen goud….

En dan gebeurd het: Geert belt me met de vraag hoe hij op barbeel moet vissen. Hij gaat een weekendje naar de IJssel, daar verblijft hij met het vrouwtje direct aan de waterkant en de laatste ruimte in de auto is gereserveerd voor wat visspullen. Sorry Geert, ik kan je alleen wat theorie meegeven, de praktijk heb ik zelf ook nog niet onder de knie. Als ik dan op vrijdagavond een appje krijg van Geert weet ik genoeg, die heeft een barbeel. Als ik de foto open sta ik versteld van de grote, een prima vis en dat binnen een uurtje vissen, goud! Na deze mooie vangst verspeeld hij ook nog een vis door lijnbreuk.

Na dit succes besluiten Geert, Jasper en Bas een serieuze poging te gaan wagen aan de IJssel. Wegens werk moet ik verstek laten gaan, ik baal als een stekker. Jasper heeft zich flink verdiept in stekken en technieken, ze besluiten een aantal kribben te gaan bevissen en maar te kijken wat het gaat opleveren. Helaas staat er na een aantal uren vissen nog steeds een dikke nul op het scorebord. Tegen de schemer besluiten ze naar een stek te rijden waar Bas wat over opgevangen had. Daar kan ik kort over zijn: volgens Bas “rook” deze stek gewoon naar de barbeel. Kribben, kiezels en harde stroming, alles wat een barbeel nodig heeft! 

Jasper en Geert zaten samen op een krib, maar konden geen vis verleiden. Bas wist wel een vis te haken, maar na een stevig gevecht trok hij toch aan het kortste eind en moest zich, door lijnbreuk, gewonnen geven.

Maar dan is het donderdag, de dag dat Bas en ik achter de barbelen aan gaan, uiteraard op de stek waar Bas er een gehaakt had. Wegens de warmte besluiten we een nachtje te doen. Of de barbeel in de nacht actief is weten we niet, maar wie niet waagt, wie niet wint.

Voor ons liggen een stuk of zes kribben. Ik ben voor het eerst aan de IJssel, vergeleken met de Waal is het maar een stroompje, maar wel een erg mooie. De boten varen vlak langs de kribben, teken van diep water onder de kant. Ver hoeven we dus niet te vissen. 

Om de kansen te spreiden besluiten Bas en ik ieder een andere krib te bevissen.  Als het begint te schemeren en ik nog geen tikje heb gehad loop ik richting Bas om de nacht te bespreken. We besluiten op een andere krib de nacht door te brengen. De piepers schroef ik op extra lange en stevige steunen. Ik zet ze stevig vast tussen de blokken onder aan de krib. We hebben gekozen voor een robuuste visserij, twee heavy feeders met prima baitrunners zijn goed opgewassen tegen de ruige riviervisserij. Omdat we boven op de krib slapen kiezen we voor een zelfhakingssysteem, uiteraard wel een safety-systeem uit de karpervisserij. Het lood wordt vervangen door een 150 grams voerkorf die super strak gevuld wordt met verschillende maten geweekte pellets. Aan de 1,5 meter lange 31/00 flourcarbon onderlijn komt een stevige haak 8 voorzien van een hair. Om de hakingskans te vergroten monteer ik een simpele line-angler op de haak, in dit geval een simpel stukje krimpkous. Een oud stukje kaas dient als aas. De piepers worden op de minst gevoelige stand gezet, je wilt immers niet de gehele nacht wakker liggen van irritant gepiep, enkel voor een degelijke aanbeet wil ik gewekt worden. Om die zelfde reden gebruiken we ook geen swingers.

Twee hengels op een krib is genoeg, we vissen dus beide met een hengel. Wel maken we de afspraak dat we vis om vis vissen, maar alleen barbelen tellen. We blijven wel positief natuurlijk…..

Twee uur lang gebeurd er helemaal niets, de twijfel slaat toe! Als ik rond middernacht boven op de krib wat in het donker sta rond te turen krijgen we een fluiter op de rechterhengel, Bas bijt dus het spits af. De vis biedt prima tegenstand, maar we twijfelen even of het een barbeel is. Wanneer we in het licht van onze hoofdlampen de baarddraden zien weten we het zeker. Ik steek het net over de blokken en Bas trekt de barbeel er direct in, wat een opluchting! Onze eerste gericht gevangen barbeel is een feit. Een mooie vis van exact 60 cm mag op de foto. 

Direct gaat hij terug het water in, de hair wordt voorzien van vers aas en de korf wordt gevuld. Als alles op zijn plaats ligt vieren Bas en ik een klein feestje. Maar voor we kunnen zeggen dat een nachtelijk avontuur op barbeel echt tot de mogelijkheden behoort moeten we meer bewijs hebben, een toevalstreffer kan altijd natuurlijk.

Het is inmiddels 1.30 uur als ik besluit te gaan liggen. Ik zie ontelbaar veel sterren, maar een vallende zie ik niet, een wens zit er dus niet in…. Plots krijst de rechter Delkim het weer uit, wat een aanbeet. Ik vlieg over de blokken om de hengel uit de steun te pakken als het weer stil wordt, ik schrik, ik denk dat hij los geschoten is. Verbouwereerd sta ik enkele seconde stil, maar in het maanlicht zie ik mijn lijn de stroming inschieten. Alsnog pak ik de hengel, een lomp gewicht verraad een beste barbeel, ik word er helemaal zenuwachtig van. Ik kan maar moeilijk aan mijn lijn zien waar de vis ergens zit, Bas heeft dat snel in de gaten en zorgt er voor dat de andere lijn ingedraaid wordt. De harde runs blijven uit, maar hij beukt er flink op los in de diepte van de nering. Bij het karpervissen is dat een teken van een betere vis, deze vis moet ik hebben. Ik steek de hengel zo hoog mogelijk de lucht in, er liggen immers genoeg blokken om de lijn op kapot te schuren. Beetje bij beetje komt de vis dichterbij. Een kolk geeft aan dat de vis nu redelijk hoog zit, ik kan wat relaxter vissen, maar niet te veel. Als er in ons licht dan een bak van een barbeel verschijnt heb ik het niet meer, dat moet een PR zijn! Alles gaat goed en een paar minuten later ligt er een hoge 70er op de mat, wat een bak zeg, goud, goud, goud, missie geslaagd! De camera doet helaas niet wat we willen, Bas weet gelukkig met de eerste foto de vis prima vast te leggen, als ik de foto bekijk vind ik het best. We zetten hem dus weer snel terug, barbeel is immers geen vis die lang boven water kan zoals een karper.

Als Bas tegen de ochtendschemer nog een barbeel weet te vangen, een kleinere, maar toch een barbeel is onze sessie meer dan geslaagd, nachtvissen op barbeel is een prima visserij! We zouden in de ochtend ieder nog een krib proberen, maar vanwege de slechte nachtrust besluiten we te blijven liggen waar we liggen, de buit is toch al binnen……

Martijn.

Zeebaars: veel klein, afgewisseld met mooie maten!

Het is alweer even geleden dat ik met de dobber op zeebaars heb gevist. Vorig jaar hebben we ons beste seizoen ooit gehad. Sessies met 5 tot tien baarzen en zelfs nog meer waren eerder regel dan uitzondering. Matisse en ik waren dan ook veelvuldig aan het water te vinden.

Dit jaar is het allemaal even wat anders, in het voorjaar komen de vangsten maar langzaam op gang. Hoewel de eerste vis een mooie zeventiger is blijkt het seizoen toch een ander verloop te krijgen dan het vorige. We hebben te maken met veel kleine vissen, heel veel. Deze worden afgewisseld met mooie maatse baarzen, maar geen enorme vangsten. Met een a twee maatse vissen zijn we blij!

Hans heeft nog nooit op zeebaars gevist, hij zou er dolgraag een vangen, ongeacht de grote. Thats the spirit…. We besluiten naar de Europoort te rijden, daar valt vaak wel een visje te vangen. Een laag water tij die gevist wordt van licht naar donker, veel mooier wordt het niet.

Aangekomen aan het water blijkt het iets te hoog te staan om te vissen. We kunnen op ons gemak de hengels klaar maken, wat eten en de benodigde tips doornemen, het is immers zijn eerste zeebaarssessie ooit. Ik hoef Hans niet te vertellen dat zijn slip goed moet staan, dat hij zijn lijn moet controleren op beschadigingen en dat zijn knopen in orde moeten zijn. Toch doe ik het, voor de zekerheid…. We nemen wel even de diepte van de stek door, wat te doen bij een aanbeet enz..

We hebben steekzagers als aas, ze zijn enorm. Ze gaan dan ook aan een haak 1/0. Net achter de kop op de haak geregen zitten ze prima vast en prik je ze niet dood. De fluorcarbon onderlijn van 40/00 is echt niet overdreven, we vissen nu eenmaal tussen, langs en tegen de blokken.

Er gebeurt erg lang niets. Geen jagende vis, geen aanbeten. Wel zien we speldaas, dan kan vriend zeebaars niet ver weg zijn, maar hebben ze wel trek? Pas als het wat begint te schemeren komen de eerste aanbeten. De scholenbaarsjes hebben duidelijk moeite met de steekzagers. Wel aanbeten, maar ze zetten niet door. Staarttrekkes zoals we ze noemen, omdat ze iedere keer een stuk zager mee pakken. We worden er beide helemaal zenuwachtig van.

Plots blijft er wel een hangen bij Hans, na een kort maar hevig gevecht is zijn eerste zeebaars een feit, top, daar kwamen we voor. Na wat foto’s laten we deze vis weer lekker zwemmen. Weer gebeurt er lang niets. Het is al behoorlijk donker als Hans weer een baars haakt. Deze is iets kleiner dan de andere, maar wel gewoon nummer twee.

Zelf krijg ik niet eens de kans om te slaan, een beetje wanhopig ga ik toch proberen een vis raak te slaan, maar het haalt niets uit. Ik besluit het over een andere boeg te gooien en knip mijn grote haak af en monteer een klein haakje die ik voorzie van een klein stukje zager. Plots sta ik met een kromme hengel, geen maatse vis, maar ook van de nul af. Dat geeft de burger moed!

Het is inmiddels 0.30 uur als het dan echt gebeurd. Deze keer geen geknabbel of andere vage aanbeet. Nee, plots schiet de dobber in een ruk onder. Als ik dan ook nog mijn lijn erachteraan zie schieten weet ik het al, een mooie baars. Ik heb moeite me in te houden, maar wil het zeker niet verprutsen. Ik wacht dan ook tot ik spanning op de top voel pas dan zet ik de haak. Een stevige vis neemt zijn meters lijn. Ik neem ze terug, althans voor even. Zo gaat het eventjes door terwijl Hans het net aangeeft.

In het licht van de hoofdlamp glijdt een goed gevulde vijftiger in het net. Zelden ben ik zo blij geweest met een vijftiger, hier hebben we hard voor moeten werken.

Wat we ook proberen, op enkele flauwe aanbeten na gebeurt er niets meer, tijd om huiswaarts te keren. Laten we hopen dat de kleine baarzen de netten rond het gebied, de stropers en de beroepsvissers kunnen ontwijken. Dan krijgen we met de jaren een prima visserij. Ik heb er een hard hoofd in, maar de toekomst zal dat uitwijzen….

Martijn Dekkers