Joep ken ik van de hengelsportzaak waar hij destijds werkte,
geregeld spraken we elkaar over van alles en nog wat binnen de visserij, maar
zeebaars was een terugkerend onderwerp. Joep had er namelijk nooit op gevist, laat
staan gevangen. Zelf ben ik in het seizoen erg gedreven in de zeebaarsvisserij,
een afspraak was dus snel gemaakt. De eerste sessie liep op niets uit, beide
een fint, maar zeebaars ho maar. Helaas was het seizoen vrij ver voorbij en zou
hij dus nog een seizoen moeten wachten op zijn eerste zeebaars. Ondertussen maakte
Joep mij wegwijs op een van zijn favoriete doodaas-water. Fijn om zo informatie
uit te kunnen wisselen en zeker als je weet dat de stekken niet aan de grote
klok gehangen gaan worden….
Als we ergens in mei het zeebaarzen weer oppakken hebben we
al snel in de gaten dat het topseizoen van vorig jaar geen vervolg gaat
krijgen. Hier en daar een visje en vooral klein. In de zomer trekt het wat aan,
maar ook nu vooral kleine vissen. In het najaar gaan de vissen weer bunkeren en
komen er ook wat grotere baarzen naar boven, tijd om weer eens met Joep op pad
te gaan voor de winter zijn intrede doet.
Job wilt ook wel eens gericht op zeebaars gaan vissen, ook
hij heeft dat nog nooit gedaan, hij sluit vandaag dus aan. Het is een prachtige
zondag als we richting de Europoort rijden, de zon doet goed zijn best en wind
staat er nauwelijks. Het doel van vandaag is simpel, een zeebaars voor Joep en
een voor Job, dan zou de missie geslaagd zijn. Klink gemakkelijk, maar het
blijven zeebaarzen…..
Stek een levert niets op, na een uur vertrekken we dus naar
stek twee, ook daar is het geen vetpot, met moeite weet ik een zeebaarsje met
een shad van de bodem te plukken. Om er zeker van te zijn beide heren een
zeebaars te laten vangen rij ik naar een stek waar ik me nog niet gewaagd heb. Een
bassin waar warm water geloosd wordt. Hier zit ontzettend veel kleine vis en op
het goede moment schijn je er hier heel wat te kunnen vangen. Het is er wel
altijd erg druk en er wordt veel ondermaatse vis meegenomen…. Niet mijn ding,
maar vandaag gaan we toch echt voor een paar vissen.
Aangekomen is het direct duidelijk dat we zullen gaan
vangen! We zien ontzettend veel activiteit aan de oppervlakte, zowel van zeebaars
als van zeeforel. Het duurt dan ook niet lang voor ik mijn eerste baars weet te
haken, uiteraard een kleintje, snel retour dus. Toch verloopt het wat moeizaam gezien
de activiteit die er is. Mijn topplug, de saltwater X-rap bleu mackrel wordt
vervangen door een Ima Sasuke 105, ook een topplug voor de zeebaars, maar veel
helpt het niet. Pas als ik dezelfde plug in een redhead versie in de speld hang
gaat het los, de ene na de andere baars vergrijpt zich in mijn aasje. Job en
Joep vangen ook hun visje, maar van de Ima winnen ze het niet.
Ondertussen worden we ingesloten door “collega” vissers, ook
zij zien dat we goed staan te vangen. Zoals je op een dergelijke stek kunt
verwachten wordt onze bewegingsvrijheid zeer beperkt. Ik krijg het als snel op
mijn heupen en verlaat de drukte, op zoek naar grotere baarzen in de buurt. Aan
het einde van de baai weet ik nog zes stuks te vangen, wel wat groter, maar nog
steeds geen kneiters, dan maar weer terug naar Joep en Job.
Eigenlijk heb ik het al helemaal gehad met deze visserij en
denk er stilletjes aan om huiswaarts te keren, maar dan komt Job op het idee om
een oppervlakteplugje in te zetten. Na vele worpen en een aantal volgers staat
hij plots met een kromme hengel, de eerste uit de oppervlakte is een feit, maar
daar blijft het niet bij. Sterker nog, de ene na de andere aanval op zijn plug
zorgen voor bloedstollende momenten, wat een feest! Uiteraard kan ik niet
achterblijven en hang een Patchinko 100 in de speld, een regelrechte topper
voor dit werk! Hij is maar 10cm lang, maar laat hij zich prima over een grote
afstand werpen en binnen vissen is een koud kunstje. Wie vist met topwaters
moet zich wel kunnen beheersen, bij een kolk achter de plug of een tik op je
top dien je niet te slaan, gewoon doorvissen of een seconde pauze inlassen en
dan doorvissen doet wonderen. Pas als de top krom getrokken wordt zet je de
haak. Op deze manier weten we heel wat zeebaarzen te vangen, dan wordt het
vissen op kleinere vissen een ware happening!
Dus zo wordt een visserij die me niet echt aanstaat toch nog
een regelrechte top-middag, wat een sensatie! We staan dan ook net als een paar
kinderen in een snoepzaak op de dijk, helemaal de tijd vergeten, helemaal het
thuisfront vergeten, helemaal de drukte vergeten, maar deze middag zullen we
niet snel meer vergeten….
Hoeveel vissen we gevangen hebben weten we niet exact, maar
richting de zestig stuks zal het wel gaan en zeg nu eerlijk, size doen’t matter….. …..voor een keertje dan toch……
Martijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten