Het is alweer even geleden dat ik met de dobber op zeebaars
heb gevist. Vorig jaar hebben we ons beste seizoen ooit gehad. Sessies met 5
tot tien baarzen en zelfs nog meer waren eerder regel dan uitzondering. Matisse
en ik waren dan ook veelvuldig aan het water te vinden.
Dit jaar is het allemaal even wat anders, in het voorjaar
komen de vangsten maar langzaam op gang. Hoewel de eerste vis een mooie
zeventiger is blijkt het seizoen toch een ander verloop te krijgen dan het
vorige. We hebben te maken met veel kleine vissen, heel veel. Deze worden
afgewisseld met mooie maatse baarzen, maar geen enorme vangsten. Met een a twee
maatse vissen zijn we blij!
Hans heeft nog nooit op zeebaars gevist, hij zou er dolgraag
een vangen, ongeacht de grote. Thats the spirit…. We besluiten naar de
Europoort te rijden, daar valt vaak wel een visje te vangen. Een laag water tij
die gevist wordt van licht naar donker, veel mooier wordt het niet.
Aangekomen aan het water blijkt het iets te hoog te staan om
te vissen. We kunnen op ons gemak de hengels klaar maken, wat eten en de
benodigde tips doornemen, het is immers zijn eerste zeebaarssessie ooit. Ik
hoef Hans niet te vertellen dat zijn slip goed moet staan, dat hij zijn lijn
moet controleren op beschadigingen en dat zijn knopen in orde moeten zijn. Toch
doe ik het, voor de zekerheid…. We nemen wel even de diepte van de stek door,
wat te doen bij een aanbeet enz..
We hebben steekzagers als aas, ze zijn enorm. Ze gaan dan
ook aan een haak 1/0. Net achter de kop op de haak geregen zitten ze prima vast
en prik je ze niet dood. De fluorcarbon onderlijn van 40/00 is echt niet
overdreven, we vissen nu eenmaal tussen, langs en tegen de blokken.
Er gebeurt erg lang niets. Geen jagende vis, geen aanbeten.
Wel zien we speldaas, dan kan vriend zeebaars niet ver weg zijn, maar hebben ze
wel trek? Pas als het wat begint te schemeren komen de eerste aanbeten. De
scholenbaarsjes hebben duidelijk moeite met de steekzagers. Wel aanbeten, maar
ze zetten niet door. Staarttrekkes zoals we ze noemen, omdat ze iedere keer een
stuk zager mee pakken. We worden er beide helemaal zenuwachtig van.
Plots blijft er wel een hangen bij Hans, na een kort maar
hevig gevecht is zijn eerste zeebaars een feit, top, daar kwamen we voor. Na
wat foto’s laten we deze vis weer lekker zwemmen. Weer gebeurt er lang niets.
Het is al behoorlijk donker als Hans weer een baars haakt. Deze is iets kleiner
dan de andere, maar wel gewoon nummer twee.
Zelf krijg ik niet eens de kans om te slaan, een beetje
wanhopig ga ik toch proberen een vis raak te slaan, maar het haalt niets uit.
Ik besluit het over een andere boeg te gooien en knip mijn grote haak af en
monteer een klein haakje die ik voorzie van een klein stukje zager. Plots sta ik
met een kromme hengel, geen maatse vis, maar ook van de nul af. Dat geeft de
burger moed!
Het is inmiddels 0.30 uur als het dan echt gebeurd. Deze
keer geen geknabbel of andere vage aanbeet. Nee, plots schiet de dobber in een
ruk onder. Als ik dan ook nog mijn lijn erachteraan zie schieten weet ik het
al, een mooie baars. Ik heb moeite me in te houden, maar wil het zeker niet
verprutsen. Ik wacht dan ook tot ik spanning op de top voel pas dan zet ik de
haak. Een stevige vis neemt zijn meters lijn. Ik neem ze terug, althans voor
even. Zo gaat het eventjes door terwijl Hans het net aangeeft.
In het licht van de hoofdlamp glijdt een goed gevulde
vijftiger in het net. Zelden ben ik zo blij geweest met een vijftiger, hier
hebben we hard voor moeten werken.
Wat we ook proberen, op enkele flauwe aanbeten na gebeurt er
niets meer, tijd om huiswaarts te keren. Laten we hopen dat de kleine baarzen
de netten rond het gebied, de stropers en de beroepsvissers kunnen ontwijken.
Dan krijgen we met de jaren een prima visserij. Ik heb er een hard hoofd in,
maar de toekomst zal dat uitwijzen….
Martijn Dekkers
Geen opmerkingen:
Een reactie posten