Nacht-barbelen!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik kennis mocht maken met de barbeel. Tijdens een karpersessie aan de Mosselle in Frankrijk wist ik een mooi exemplaar te vangen aan een bollie. Een prachtige vis, gebouwd voor de stroming en heerlijk vechtend, zelfs aan een karperhengel.

Jarenlang heb ik er niet meer naar omgekeken, maar de laatste jaren dacht ik steeds meer aan deze vissoort. Ondanks ik al dat mooie exemplaar van 72cm in Frankrijk wist te vangen gaf me dat niet echt een voldoening. 

Zie het als een zilverenplak tijdens de spelen, leuk, maar niet het hoogst haalbare. Goud, dat wil ik. Goud moet je verdienen, dan heb de hoogste prestatie geleverd. En er is maar een manier om goud te behalen binnen de sportvisserij; trek er op uit voor een gerichte visserij op de vissoort die je behaagt. Pas dan, wanneer je na een goede voorbereiding de vis vangt die je ook echt wilt vangen verdien je de hoogste plaats op het podium, ongeacht de grootte van de vis!

Viel dat even tegen toen ik na een aantal sessies op de Waal en in de Ardenne niet verder wist te komen dan wat kopvoorns en brasems, leuk, maar geen goud….

En dan gebeurd het: Geert belt me met de vraag hoe hij op barbeel moet vissen. Hij gaat een weekendje naar de IJssel, daar verblijft hij met het vrouwtje direct aan de waterkant en de laatste ruimte in de auto is gereserveerd voor wat visspullen. Sorry Geert, ik kan je alleen wat theorie meegeven, de praktijk heb ik zelf ook nog niet onder de knie. Als ik dan op vrijdagavond een appje krijg van Geert weet ik genoeg, die heeft een barbeel. Als ik de foto open sta ik versteld van de grote, een prima vis en dat binnen een uurtje vissen, goud! Na deze mooie vangst verspeeld hij ook nog een vis door lijnbreuk.

Na dit succes besluiten Geert, Jasper en Bas een serieuze poging te gaan wagen aan de IJssel. Wegens werk moet ik verstek laten gaan, ik baal als een stekker. Jasper heeft zich flink verdiept in stekken en technieken, ze besluiten een aantal kribben te gaan bevissen en maar te kijken wat het gaat opleveren. Helaas staat er na een aantal uren vissen nog steeds een dikke nul op het scorebord. Tegen de schemer besluiten ze naar een stek te rijden waar Bas wat over opgevangen had. Daar kan ik kort over zijn: volgens Bas “rook” deze stek gewoon naar de barbeel. Kribben, kiezels en harde stroming, alles wat een barbeel nodig heeft! 

Jasper en Geert zaten samen op een krib, maar konden geen vis verleiden. Bas wist wel een vis te haken, maar na een stevig gevecht trok hij toch aan het kortste eind en moest zich, door lijnbreuk, gewonnen geven.

Maar dan is het donderdag, de dag dat Bas en ik achter de barbelen aan gaan, uiteraard op de stek waar Bas er een gehaakt had. Wegens de warmte besluiten we een nachtje te doen. Of de barbeel in de nacht actief is weten we niet, maar wie niet waagt, wie niet wint.

Voor ons liggen een stuk of zes kribben. Ik ben voor het eerst aan de IJssel, vergeleken met de Waal is het maar een stroompje, maar wel een erg mooie. De boten varen vlak langs de kribben, teken van diep water onder de kant. Ver hoeven we dus niet te vissen. 

Om de kansen te spreiden besluiten Bas en ik ieder een andere krib te bevissen.  Als het begint te schemeren en ik nog geen tikje heb gehad loop ik richting Bas om de nacht te bespreken. We besluiten op een andere krib de nacht door te brengen. De piepers schroef ik op extra lange en stevige steunen. Ik zet ze stevig vast tussen de blokken onder aan de krib. We hebben gekozen voor een robuuste visserij, twee heavy feeders met prima baitrunners zijn goed opgewassen tegen de ruige riviervisserij. Omdat we boven op de krib slapen kiezen we voor een zelfhakingssysteem, uiteraard wel een safety-systeem uit de karpervisserij. Het lood wordt vervangen door een 150 grams voerkorf die super strak gevuld wordt met verschillende maten geweekte pellets. Aan de 1,5 meter lange 31/00 flourcarbon onderlijn komt een stevige haak 8 voorzien van een hair. Om de hakingskans te vergroten monteer ik een simpele line-angler op de haak, in dit geval een simpel stukje krimpkous. Een oud stukje kaas dient als aas. De piepers worden op de minst gevoelige stand gezet, je wilt immers niet de gehele nacht wakker liggen van irritant gepiep, enkel voor een degelijke aanbeet wil ik gewekt worden. Om die zelfde reden gebruiken we ook geen swingers.

Twee hengels op een krib is genoeg, we vissen dus beide met een hengel. Wel maken we de afspraak dat we vis om vis vissen, maar alleen barbelen tellen. We blijven wel positief natuurlijk…..

Twee uur lang gebeurd er helemaal niets, de twijfel slaat toe! Als ik rond middernacht boven op de krib wat in het donker sta rond te turen krijgen we een fluiter op de rechterhengel, Bas bijt dus het spits af. De vis biedt prima tegenstand, maar we twijfelen even of het een barbeel is. Wanneer we in het licht van onze hoofdlampen de baarddraden zien weten we het zeker. Ik steek het net over de blokken en Bas trekt de barbeel er direct in, wat een opluchting! Onze eerste gericht gevangen barbeel is een feit. Een mooie vis van exact 60 cm mag op de foto. 

Direct gaat hij terug het water in, de hair wordt voorzien van vers aas en de korf wordt gevuld. Als alles op zijn plaats ligt vieren Bas en ik een klein feestje. Maar voor we kunnen zeggen dat een nachtelijk avontuur op barbeel echt tot de mogelijkheden behoort moeten we meer bewijs hebben, een toevalstreffer kan altijd natuurlijk.

Het is inmiddels 1.30 uur als ik besluit te gaan liggen. Ik zie ontelbaar veel sterren, maar een vallende zie ik niet, een wens zit er dus niet in…. Plots krijst de rechter Delkim het weer uit, wat een aanbeet. Ik vlieg over de blokken om de hengel uit de steun te pakken als het weer stil wordt, ik schrik, ik denk dat hij los geschoten is. Verbouwereerd sta ik enkele seconde stil, maar in het maanlicht zie ik mijn lijn de stroming inschieten. Alsnog pak ik de hengel, een lomp gewicht verraad een beste barbeel, ik word er helemaal zenuwachtig van. Ik kan maar moeilijk aan mijn lijn zien waar de vis ergens zit, Bas heeft dat snel in de gaten en zorgt er voor dat de andere lijn ingedraaid wordt. De harde runs blijven uit, maar hij beukt er flink op los in de diepte van de nering. Bij het karpervissen is dat een teken van een betere vis, deze vis moet ik hebben. Ik steek de hengel zo hoog mogelijk de lucht in, er liggen immers genoeg blokken om de lijn op kapot te schuren. Beetje bij beetje komt de vis dichterbij. Een kolk geeft aan dat de vis nu redelijk hoog zit, ik kan wat relaxter vissen, maar niet te veel. Als er in ons licht dan een bak van een barbeel verschijnt heb ik het niet meer, dat moet een PR zijn! Alles gaat goed en een paar minuten later ligt er een hoge 70er op de mat, wat een bak zeg, goud, goud, goud, missie geslaagd! De camera doet helaas niet wat we willen, Bas weet gelukkig met de eerste foto de vis prima vast te leggen, als ik de foto bekijk vind ik het best. We zetten hem dus weer snel terug, barbeel is immers geen vis die lang boven water kan zoals een karper.

Als Bas tegen de ochtendschemer nog een barbeel weet te vangen, een kleinere, maar toch een barbeel is onze sessie meer dan geslaagd, nachtvissen op barbeel is een prima visserij! We zouden in de ochtend ieder nog een krib proberen, maar vanwege de slechte nachtrust besluiten we te blijven liggen waar we liggen, de buit is toch al binnen……

Martijn.

Zeebaars: veel klein, afgewisseld met mooie maten!

Het is alweer even geleden dat ik met de dobber op zeebaars heb gevist. Vorig jaar hebben we ons beste seizoen ooit gehad. Sessies met 5 tot tien baarzen en zelfs nog meer waren eerder regel dan uitzondering. Matisse en ik waren dan ook veelvuldig aan het water te vinden.

Dit jaar is het allemaal even wat anders, in het voorjaar komen de vangsten maar langzaam op gang. Hoewel de eerste vis een mooie zeventiger is blijkt het seizoen toch een ander verloop te krijgen dan het vorige. We hebben te maken met veel kleine vissen, heel veel. Deze worden afgewisseld met mooie maatse baarzen, maar geen enorme vangsten. Met een a twee maatse vissen zijn we blij!

Hans heeft nog nooit op zeebaars gevist, hij zou er dolgraag een vangen, ongeacht de grote. Thats the spirit…. We besluiten naar de Europoort te rijden, daar valt vaak wel een visje te vangen. Een laag water tij die gevist wordt van licht naar donker, veel mooier wordt het niet.

Aangekomen aan het water blijkt het iets te hoog te staan om te vissen. We kunnen op ons gemak de hengels klaar maken, wat eten en de benodigde tips doornemen, het is immers zijn eerste zeebaarssessie ooit. Ik hoef Hans niet te vertellen dat zijn slip goed moet staan, dat hij zijn lijn moet controleren op beschadigingen en dat zijn knopen in orde moeten zijn. Toch doe ik het, voor de zekerheid…. We nemen wel even de diepte van de stek door, wat te doen bij een aanbeet enz..

We hebben steekzagers als aas, ze zijn enorm. Ze gaan dan ook aan een haak 1/0. Net achter de kop op de haak geregen zitten ze prima vast en prik je ze niet dood. De fluorcarbon onderlijn van 40/00 is echt niet overdreven, we vissen nu eenmaal tussen, langs en tegen de blokken.

Er gebeurt erg lang niets. Geen jagende vis, geen aanbeten. Wel zien we speldaas, dan kan vriend zeebaars niet ver weg zijn, maar hebben ze wel trek? Pas als het wat begint te schemeren komen de eerste aanbeten. De scholenbaarsjes hebben duidelijk moeite met de steekzagers. Wel aanbeten, maar ze zetten niet door. Staarttrekkes zoals we ze noemen, omdat ze iedere keer een stuk zager mee pakken. We worden er beide helemaal zenuwachtig van.

Plots blijft er wel een hangen bij Hans, na een kort maar hevig gevecht is zijn eerste zeebaars een feit, top, daar kwamen we voor. Na wat foto’s laten we deze vis weer lekker zwemmen. Weer gebeurt er lang niets. Het is al behoorlijk donker als Hans weer een baars haakt. Deze is iets kleiner dan de andere, maar wel gewoon nummer twee.

Zelf krijg ik niet eens de kans om te slaan, een beetje wanhopig ga ik toch proberen een vis raak te slaan, maar het haalt niets uit. Ik besluit het over een andere boeg te gooien en knip mijn grote haak af en monteer een klein haakje die ik voorzie van een klein stukje zager. Plots sta ik met een kromme hengel, geen maatse vis, maar ook van de nul af. Dat geeft de burger moed!

Het is inmiddels 0.30 uur als het dan echt gebeurd. Deze keer geen geknabbel of andere vage aanbeet. Nee, plots schiet de dobber in een ruk onder. Als ik dan ook nog mijn lijn erachteraan zie schieten weet ik het al, een mooie baars. Ik heb moeite me in te houden, maar wil het zeker niet verprutsen. Ik wacht dan ook tot ik spanning op de top voel pas dan zet ik de haak. Een stevige vis neemt zijn meters lijn. Ik neem ze terug, althans voor even. Zo gaat het eventjes door terwijl Hans het net aangeeft.

In het licht van de hoofdlamp glijdt een goed gevulde vijftiger in het net. Zelden ben ik zo blij geweest met een vijftiger, hier hebben we hard voor moeten werken.

Wat we ook proberen, op enkele flauwe aanbeten na gebeurt er niets meer, tijd om huiswaarts te keren. Laten we hopen dat de kleine baarzen de netten rond het gebied, de stropers en de beroepsvissers kunnen ontwijken. Dan krijgen we met de jaren een prima visserij. Ik heb er een hard hoofd in, maar de toekomst zal dat uitwijzen….

Martijn Dekkers

De pech- en geluksvogel!

Vanavond is er onverwachts tijd om te vissen. Bas heeft er ook wel zin in en sluit aan. Ik heb mijn zinnen gezet op snoekbaars, Bas probeert een hengel op snoekbaars en een op snoek. Vanavond wordt er niet gestruind, maar kiezen we voor een stek, een goede, dat wel.

Ik haal een tiental voorntjes uit de aasvisbak in de tuin, deze gaan levend mee naar het water, pas daar krijgen ze een tikje op de kop. Levend mag niet meer, maar ook een degelijke rover houdt van “dagverse” vis….

Ik maak het me niet moeilijk: twee hengeltjes op de bodem. Beide met een schuifloodje en een fluorcarbon onderlijntje van 28/00. Het dode voorntje wordt bevestigd aan een haakje vier, door de bek, die gaat namelijk als eerste naar binnen. Een hengel leg ik aan de onderkant het talud naast een bruggetje, de andere aan de bovenkant, iets ondieper. De hengels gaan in de piepers en een wasknijper dient als waker.

De videocamera staat op een statief in afwachting van een mooie aanbeet, kunnen we later een mooi filmpje in elkaar knutselen.

Bas kiest ook voor een hengel met schuifsysteem en legt deze aan de andere kant van de brug. De andere hengel voorziet hij van een dobber en vist daarmee net onder het oppervlak, hopend op een actieve vis. Mocht er een rover in de buurt van de brug liggen kan het niet anders dan dat we minstens een aanbeet gaan krijgen.

Lang hoef ik niet te wachten, al na tien minuten krijg ik een serieuze aanbeet, maar nog voor ik de hengel kan oppakken laat deze vis alles weer vallen en is de pret over. Tandafdrukken in de staart van de aasvis geven duidelijk aan dat het een snoekbaars is geweest. Niet veel later weer een aanbeet met hetzelfde resultaat.

Dan blijft het stil bij mij. Bas verlegd zijn dobber van het riet naar de lelies. De vis raakt nog maar amper het water of wordt bruut gepakt. Als de dobber volgt zet Bas de haak, raak! Ik heb de vis nog niet gezien, maar aan de kolk te zien is het een beste. Als de vis het oppervlak doorbreekt verbazen we ons over de enorm brede rug van de snoek. 100 cm+, 110 cm+, wie het weet mag het zeggen…..

De vis duikt de diepte in, niet te stoppen op een snoekbaarshengeltje. Hij vliegt door een van mijn lijnen en trekt ook deze met zich mee. Het enige wat ik kan doen is de lijn onder controle houden en met niet te veel spanning Bas zijn gang laten gaan.

Plots knapt er iets. Tot tien tellen is er niet meer bij, we vloeken beide en vooral Bas blijft verbouwereerd achter, weg vis, weg meter plus. Oorzaak: het stalen lijntje gebroken. Hoe dat kan, geen idee?

Dan is het weer stil, erg stil, uren stil. Ik geef de hoop al een beetje op. Zouden we nog iets vangen, of niet vraag ik me af. Het wordt al behoorlijk donker, bijna tijd om op te rommelen. Als ik een duo lepelaars in de verte op het ondiepe zie foerageren besluit ik mijn camera bij de hengels weg te nemen en ze te gaan filmen. Net als ik de camera uitzet krijg ik een aanbeet op de hengel boven aan het talud. Nu zet hij wel goed door en kan ik de haak zetten. Hij zit al onder de brug. Bas draait mijn andere lijn binnen. De vis blijft diep zoals een echte snoekbaars dat doet. Mokkig beukt hij op de hengel, het is nog een beste ook geloof ik. Als de vis zich echt niet gewonnen geeft begin ik aan een 70er te denken, als hij aan het oppervlak verschijnt weet ik het zeker, een dikke 70er! Als Bas het net onder de vis steekt klinkt er een vreugdekreet.

De buit is binnen. Na het meten en fotograferen kan deze snoekbaars van 75 cm weer terug. Daarmee besluiten we het voor gezien te houden. Helaas een dikke vis verspeeld deze avond, weer geen aanbeet op de camera, maar wel een prachtige vis op het droge.

Bas is vandaag de pechvogel, ik had het geluk wel aan min zijde…..

Martijn.