Wanneer alle stukjes lijken te passen….

Een moeizame start, zo mag ik het begin van het karperseizoen wel noemen! De eerste avonden gebeurt er maar weinig spannends. Geregeld schuift de antenne onder het wateroppervlak, steeds weer mis ik de vis en wanneer het dan toch raak is betreft het in alle gevallen een brasem. De karpers laten zich niet zien of zijn erg wantrouwig en spugen direct het zaakje weer uit. De brasems hebben op het betreffende water een afmeting van een vloermat, daar ligt het niet aan. Platte van 3 kilogram zijn geen uitzonderingen, overdreven lang zijn ze niet, maar wel hoog en dik. Het aanbod bollies, brokken en ander karperaas is groot en daar profiteert de brasem van. Soms lijkt het wel een plaag en trek je zo meer dan 5 platte per stek naar binnen en dan te bedenken dat de wedstrijdvissers blij zijn met een handje vol per wedstrijd, ik denk dat ik me maar eens inschrijf…..

Maar goed, we komen voor karper en niet voor brasem, tijd om aas en aasaanbieding eens goed onder de loep te nemen en waar nodig het een en ander aan te passen! Allereerst worden de karperpennen vervangen door een dobber uit de vaste stok visserij, lekker licht met een lange antenne. Deze lange zeer dunne antenne biedt weinig weerstand en geeft je een veel beter idee van wat er met je aas gebeurd. Om de karpers wat meer vertrouwen te geven in wat ze opnemen kies ik er voor de onderlijn aanzienlijk te verlengen. Van 20 cm naar 50 cm. De ruimte die ze hebben om het aas op te nemen is nu vele malen groter, zo groot dat niet iedere aas opname geregistreerd wordt! Een voorzichtige aanbeet zul je dus niet direct opmerken en slaan doe je dus niet zo snel. Op deze manier blijft het rustig op de stek, erg belangrijk als je met dressuur te maken hebt.

Uit ervaring hebben we geleerd dat karper vaak wat ondieper aast dan brasem, we gaan het dus ook ondieper proberen. Na enig peilwerk hebben we ieder een paar stekken die niet dieper zijn dan een meter. Nu we niet verder dan anderhalve meter uit de oever vissen is stilte een must, voor je het weet veroorzaak je een dikke boeggolf en een karperloze visstek!

Na de nodige aanpassingen in aanbieding kijken we ook nog even naar het aas zelf. De kikkererwten, mais, hennep en alle andere partikels blijven in de kast, daarvoor in de plaats nemen we hondenbrokken mee, zinkende uiteraard.

Met deze aanpak en vol goed moed staan we weer aan de waterkant. We voeren beide drie stekjes aan, allebei nemen we een stekje waar we vaker karper hebben weten te vangen en ieder voeren we twee onbekende stekjes aan. Lekker ondiep en direct tegen het riet en lelies aan. Twee handjes hondenbrokken die ik vakkundig heb geplet moet de karper activeren en enigszins vertrouwen geven in het azen.

De eerste avond duurt lang, na twee uur heb ik nog geen enkele aanbeet gehad, zelfs de brasems geven geen thuis. Allerlei gedachte gaan er door me heen, alle aanpassingen worden overdacht, toch hou ik zo nog even vol. Het is ondertussen al aardig aan het schemeren. Het lichtje dat in mijn antenne zit is geen overbodige luxe. Geheel onverwachts zakt het lichtje onder water, er is nog net genoeg licht om te zien dat er wat lijn onder het oppervlak verdwijnt, teken om de haak te zetten. Een log gewicht veroorzaakt een warm gevoel, eerder dan de karper weet ik al dat er een partijtje geworsteld moet worden! 

Vriend karper was duidelijk niet voorbereid op een haak in zijn bek, wellicht dat hij niet verwacht had op deze ondiepte gehaakt te worden, een vermoeden waar we later steeds meer in gaan geloven. Na wat schudden met zijn kop beseft hij dat het toch echt zo is en knalt er met een rot gang vandoor.

Na een aantal  minuten stevig drillen schuift Matisse het net onder de vis, zo blij als een kind ben ik er mee! Na de nodige foto’s mag hij of zij snel weer terug. Hiermee sluiten we ook af.

Matisse, die regelmatig zijn gedachte over aas de vrije loop geeft, trekt er de eerst volgende keer alleen op uit. Hij heeft ondertussen de keuken overhoop gehaald, potten en pannen vies gemaakt en het huis vol stank gezet en is nu een deegje rijker, testen dus die hap!

Dit blijkt hét missende stukje van onze puzzel te zijn! De eerste avond testen keert hij huiswaarts met twee karper-selfies! Uiteraard doe ik dit af als een geluks-avond en vis de volgende sessie vrolijk door met mijn brokken. De “brokkenmuis”is maar wat blij met mij….

Bij de volgende gelegenheid wordt ik echter met mijn neus op de feiten gedrukt, Matisse haakt maar liefst 3 karpers tegen geen enkele voor mij, tijd om ook aan het deeg te gaan! Bij de volgende gelegenheid heb ik natuurlijk ook een deegje bij me. Een super simpel, maar wel een die zich in het verleden al bewezen heeft. Het deeg lost langzaam op in het water. Op deze manier komen er veel geurstoffen vrij en nog belangrijker: ook bij een voorzichtige aasopname zal de karper wat deeg opnemen, bij iedere hap zal hij dus meer willen. Het deeg wordt in een grote bol(30mm) aan de haak gedaan en dan in een willekeurige vorm gekneed.

Na enkele minuten wordt het bolletje steeds kleiner en na een minuut of zeven in het water zal het vervangen moeten worden.

Met partikels hadden we geregeld last van “spuwende” karpers, na opname van het aas wordt er een klein stukje mee gezwommen en vervolgens wordt het aas snel uitgespuugd. Je slaat nu niet alleen mis, maar er zwemt ook nog een wantrouwende karper op je stek, zie die maar eens tot een aanbeet te verleiden. Met het deeg is er geen spugen meer bij, wanneer de pen zakt zal hij weglopen ook en misslaan is een zeldzaamheid geworden!

Nu blijken alle puzzelstukjes te passen en lijkt het vangen van karper wel kinderspel, zowel Matisse als ik vangen iedere sessie een of meerdere karpers, goed voor onze selfie-competitie….

Als ik dan op een avondje binnen een half uur een karper weet te pakken en doorschuif naar het volgende stekje zakt het pennetje binnen twee minuten weg en kan ik weer aan de bak. Dit blijft niet onopgemerkt bij de aanwezige witvisser en wanneer ik hem passeer maken we dan ook een praatje. In de verte zijn twee kraaien druk bezig op mijn laatste stekje. Een blik in mijn tas doet me beseffen waar ze mee bezig zijn, het deeg bevalt ze prima…. Helaas tref ik niet meer aan dan een leeg zakje en ben ik noodgedwongen een blikje mais van de witvisser open te trekken wil ik nog door kunnen vissen. 

Niet een aanbeet meer gehad, wat er gebeurd zou zijn als ik door had kunnen vissen met het deeg weet ik niet, een vermoeden heb ik wel….

Martijn.