Doodaas-workshop!

Onze favoriete visserij in de winter is toch wel het vissen op grote rovers met dood aas. Enkele uitstapjes daar gelaten besteden we hier in de winter veel van onze vrije tijd, ook al hebben we die niet erg veel… Steeds meer en meer vragen kwamen er binnen over onze visserij. Dat bracht ons op het idee een dood-aas workshop te verloten via Facebook. Een deel-like en win actie zagen we niet zitten, onze pagina moet je liken omdat je hem leuk vind, niet omdat je iets wilt winnen. Vandaar dat we hebben gekozen voor het taggen van een vriend. Deze vriend kon de workshop voor twee personen winnen.

De workshop was een combinatie van praktijk en theorie, met de kans om een mooie vis te vangen! Via een paar wegen kregen we ontzettend veel reacties waaronder die van Kris Segers, hij gunt zijn vismaat Bart Vannuten wel een leuke workshop. Zij kwamen uit de spreekwoordelijke grote hoed. Een datum was snel geprikt, de heren hadden er duidelijk zin in.

Op zaterdag 20 februari spraken we af aan een mooi water ergens in Brabant. Erg veel vis zit hier niet, gemakkelijk is het ook niet, maar ik ben er wel goed bekend en er zitten een paar aardige rovers. Na een heerlijke vakantie op Lanzarote ben ik direct begonnen met het aanvoeren van twee stekken. Om de dag een halve kilo stukken vis zou de rovers dwingen geregeld de stek aan te doen. Begin vd de week leek het er even op dat de vorst roet in het eten zou gaan gooien. Met tempraturen van -8 graden zou het toch wel erg koud gaan worden. Gelukkig scheen de zon overdag behoorlijk waardoor het ijs snel verdween. Later op de week zou het er geheel anders uit zien, 14 graden, regen en een stevige wind, prima weer om wat te vangen….

Om 9.15 uur arriveerde de twee sympathieke Belgen aan het water, Kris en Bart bleken echte vissers te zijn, zeker Kris trekt er regelmatig op uit om achter de karpers aan te gaan. Ze waren goed voorzien om een gehele dag te kunnen vissen. De takels, lood, aasvissen werden verzorgd door DutchFishingStuff, net als de lunch.

Na het inwerpen raakte we al snel aan de praat, de koffie was in de maak. 10 jaar geleden ben ik gestopt met het statisch vissen op karper. Ieder weekend zat ik wel ergens aan een Belgisch kanaal, hopend op die ene dikke karper. Al snel kwam aan het licht dat Kris dit nu nog steeds veel doet. Gesprekstof genoeg dus!

Stek een leverde tot de middag geen enkele aanbeet op. De grote voorns die verdeeld waren over een zijde van het water bleven onaangeroerd. Zaten ze er niet, azen ze niet, vallen de voorns niet in de smaak? Wie het weet mag het zeggen.

Ik besloot naar een nabij gelegen dorp te rijden en daar de lunch te halen. Na het nuttigen van een broodje kip besloten we de tweede stek te gaan bevissen. Een goed half uur later lag alles weer op zijn plaats. Het eerste half uur gebeurde er niet veel spannends, enkel een jonge dame die een paar rondjes om het water aan het joggen was leidde ons even af van het denken aan een van die grote vissen.

Plots klinken er bij Bart wat piepjes uit zijn nostalgische optonics en nog wat piepjes en dan begint de lijn langzaam te lopen. Na het sluiten van de beugel en het strak laten lopen van de lijn slaat Bart aan, maar helaas, na een kort contact is de vis verdwenen. Een beginnersfoutje die vele begaan, te zacht aanslaan. Je hoeft ze niet gelijk op het droge te meppen, maar de haak dient wel stevig gezet te worden en nog een tweede keer!

We bevestigen weer een dode voorn aan de takel. Ik heb er vertrouwen in dat de vis terug keert, hij heeft immers geen haken gevoeld. Na 10 minuten is het dezelfde hengel die een teken van leven geeft. De vis is gretiger en wil zijn maaltje deze keer niet te snel prijs geven. Bart heeft snel bijgeleerd, beugel sluiten, lijn strak, stevig aanslaan, contact zoeken en nog eens aanslaan. Hangen, een beste vis geeft goede weerstand, maar het logge verraad snel dat er wat gewicht achter zit. Typerend voor de snoeken hier is dat ze in no-time aan het oppervlak zwemmen en zich daar gaan verzetten. Nu liep dit geheel anders en pas vlak voor de kant zien we dat het om een kneiter van een snoekbaars gaat, zeker 90cm!

De dreg zit maar net in zijn bek, gelukkig kan ik snel het net er onder steken. Gelukkig  maar, de haken vallen er zo uit. Een regelrechte bak van een snoekbaars ligt nu op de mat, geen van drieën hebben we er ooit zo een gevangen. Niet alleen een PR voor Bart, maar ook gelijk de grootste die ik op dit water naar boven heb zien komen. Wat er die dag ook nog zou komen, geslaagd is hij al.

Uiteraard praten we hier nog even over na, maar het zachte droge weer is voorbij, het gaat steeds harder regenen en rond de klok van 15 uur besluiten we dan ook op te ruimen. Plots is het de andere hengel van Bart die een aanbeet verraad. Bart weet exact wat hij moet doen en doet het goed. Het resultaat: de allerkleinste snoek die ik ooit heb zien vangen met z’n formaat voorn…. Het tweede record van de dag. Geen grote, maar wel een snoek, wij zijn er blij mee.

Het is goed te horen dat Bart en Kris een leuke dag hebben gehad en veel hebben geleerd. Zij gaan deze visserij zeker op pakken, maar wat wil je na het vangen van een dergelijke bak….. De takels mochten ze mee naar huis nemen, hebben ze die al liggen als ze willen gaan beginnen. Met de info die ze hebben gekregen moet het ze zeker gaan lukken.

We zijn druk aan het nadenken over onze volgende workshop, ideeen zijn dus welkom, wie weet ben jij wel de volgende die een dag mee kan gaan vissen….

Martijn.

Plat- en rondvis in de Europoort!

Afgelopen twee jaar visten Matisse en ik veelvuldig op zeebaars in de Europoort. Bij nacht en ontij zijn we er te vinden om deze prachtige sportvis te slim af te zijn. Dat lukt ons prima en we leren de Europoort al redelijk goed kennen. Deze zomer rees de gedachte om het eens te proberen op plat- en rondvis. Het strandvissen hebben we al lang geleden afgezworen, altijd maar weer die zware poken met dito lood wat absoluut niet in verhouding staat met de vissen die je vangt. Nee, laat ons maar lekker dobberen op de zeebaars en dat afgewisseld met een aantal kunstaas-sessies en we zijn in onze nopjes…..

Her en der hoorde we al goede berichten uit de Europoort, mooie wijtingen en ferme scharren worden er gevangen. Wie de stekjes kent kan ook nog wat gul vangen en de steenbolken zitten overal, al maanden…. Via via kregen we een leuk stekje door, geen grote gullenstek, geen stek waar je emmers vol vangt, maar gewoon zoals het hoort, lekker vissen, lekker vangen en wat ons vooral aanspreekt: een lichte visserij! Dus, bus in en op naar de Europoort. Danny, een echte strandvisser, bleek ook wel zin te hebben om een avondje te vissen vanaf een kade.

Aangekomen bij de stek bleken we op een ruime kade te kunnen staan en onze bus lekker dichtbij te parkeren, niet dat we lui zijn, maar eens niet ver sjouwen is ook wel fijn. Dat gecombineerd met het geringe aantal vissers die deze stek bezoeken maakt het nog mooier.

Ondanks dat onze zware poken wel tegen de steun hebben gestaan om even de diepte, afstand en stroming te bepalen lagen deze snel terug in de bus. Hiervoor in de plaats kwam een heavy feeder, een 4000 molentje gevuld met 12/00 dyneema en loodjes van 60 a 70 gram. Ondanks dat we graag een visje eten staan we echt niet voor de pot te vissen, lekker bezig zijn vinden wij belangrijker. Om die reden vissen we dus ook maar met een hengel. Als onderlijn koos ik voor een staande lijn voorzien van zijlijntjes(26/00) met daar aan een haakje zes en twee rode kraaltjes. Matisse viste bijna hetzelfde en Danny vertrouwde op zijn plastic afhouders. De zagers bleken niet op voorraad te zijn  dus werd er enkel met zeepieren gevist.

Na het inwerpen duurde het niet lang voor Matisse zijn eerste vis binnen haalt, een bolkje die we die avond nog meer zouden vangen. Bij Danny en mij begon het iets later, maar ook wij begonnen te vangen. Vanaf dat moment bestond de avond uit, ingooien, wachten op een of meerdere aanbeten, inhalen, onthaken, beazen en weer van voor af aan…. Geregeld draaide we twee vissen tegelijk binnen, vooral wijting, bolk en schar. De scharren waren aardig dik, niet allemaal even groot, maar wel dik. De wijtingen waren dun, niet de moeite om mee te nemen, tenzij ze de haak hadden geslikt. Deze gaan door als aas voor onze vriend de snoek.

Hoewel we leuk vingen had ik toch het gevoel dat we meer aanbeten konden verzilveren, lege haken kwamen geregeld voor terwijl de aanbeten er wel gewoon waren. Na het proberen van diverse onderlijnen, veranderen van haakmaten, klein aas, veel aas, niets hielp. Met het laatste restje pieren besloot ik een wanhoopspoging te ondernemen. 150 gram ankerlood, het onderlijntje met de zijlijntjes en de lijn snaar strak met als gevolg een aardig kromme feeder. Binnen vijf minuten draaide ik de eerste triple van de avond naar binnen, de worp die er op volgde idem, weer een triple. Helaas waren het de laatste pieren en was het ook mooi geweest voor deze avond.

De “wanhoopspoging” zorgde er toch maar voor dat ik uiteindelijk drie vissen meer dan Matisse wist te vangen(heb je dat goed gelezen Matisse?). Allebei zijn we toch wel een beetje competitief en vangen we graag net wat meer of groter dan de ander, blijven we lekker scherp van…. Danny maakt het niets uit, hij wil scharren en kreeg scharren. Er zat wel wat minder vis in zijn emmer, maar vakkundig wist hij wel de scharren van de bodem te plukken.

Met 74 vissen in een uurtje of vier vissen en dat met maar een hengeltje hoor je ons niet mopperen….

Martijn.

Wedstrijd Grevelingen 2015

Een paar zondagen geleden moest er weer gestreden worden om de zoutwaterbokaal van onze hengelsportvereniging. Al jaren vissen we deze op de Grevelingen, een leuk water met af en toe prima vangsten en mooie vissen. Rond de klok van 7.30 uur werd er koers gezet richting de diepe kuil van Scharredijke, een bekende stek die vaak aardig wat vis oplevert.

Als om 8.15 uur het startsignaal klinkt wordt er vol goede moed door de deelnemers scherp gevist. 19 deelnemers deden mee aan de wedstrijd, zelf heb ik mijn dochter Bente mee genomen voor haar eerste viservaringen vanaf de boot. Spannend was dat wel, na een avond van moeilijk in slaap komen was ze ook niet echt uitgeslapen, ik ken het nog van vroeger….

Hoewel ik echt wel graag in wedstrijdverband vis en dan ook uren geconcentreerd vis staat deze dag toch echt in het teken van Benthe! Wanneer er na 1,5 uur nog geen vis uitgekomen is besluit Henk, schipper van de Hendrik H. het wat ondieper te gaan proberen, dat werpt zijn vruchten af. Hier en daar kwamen er wat bolkjes en wat wijting naar boven, afgewisseld met mooie horsmakrelen een prima visserij.

Zelf ha ik ingezet op een snelle visserij, maar bleef aardig achter bij de rest en dan ga je denken: wat nu?

Snel wisselde ik naar een zeer subtiele visserij. met een staande lijn van 30/00, metalen afhouders van 0.6mm en een haakmaatje 8 aan een 16/00 aaslijn deed wonderen. Hoewel we nu al halverwege de wedstrijd zaten begon het er toch goed uit te zien, de inhaal race was begonnen. Benthe vermaakte zich prima, hoe ze het deed weet ik niet maar vis vangen deed ze, nog meer dan de meeste vissers aan boord. Ze ging helemaal op in het laten zakken van de montage, het in de gaten houden van de top en het binnen draaien, de rest deed ik voor haar.

Plots dook er een zeehond op naast de boot, vissen was er niet meer bij, wat een ervaring je eerste zeehond…. Voorzichtig probeerde ik hem te lokken met wat steenbolkjes, na een kwartier had hij het door en gretig pakte hij alle vissen die we hem aanboden, wat een mooi schouwspel zeg, zeker voor Benthe, die vergat alles om haar heen.

Om de wedstrijd toch niet geheel uit het oog te verliezen besloot ik na een half uur weer door te vissen. Het lukte me niet meer om de wedstrijd binnen te halen, maar met de laatste podiumplaats was ik niet ontevreden, zeker niet gezien het verloop van de dag. En zeg nu zelf; wanneer je je dochter zo ziet genieten van de dag doet de rest er eigenlijk al niet meer toe….

Martijn.