Wanneer ik op woensdagavond aan het water verschijn ligt het
er prachtig bij. Windstil, een aardig zonnetje op het water en niemand te zien.
Als ik bij mijn favoriete bochten aan kom spot ik zeker 20 karpers en een stuk
of 10 windes, allemaal aan het luieren in de zon. Een pracht avond om met
korstjes brood aan de gang te gaan, maar helaas, die heb ik niet bij me. Mijn doel
is om een karper op de pen te vangen. Wellicht zullen de vissen later op de
avond nog wel zakken en over gaan tot azen, op dat moment wacht ik. Ondertussen
maak ik een viertal voerstekjes, bij het riet en tegen de overhangende bomen. Ik
tuig mijn hengel op, peil mijn dobber uit en steek mijn schepnet in elkaar,
althans dat wilde ik doen…. Ver……, mijn spreidblok vergeten. Met wat
creativiteit verzin ik een oplossing en ga over tot het vissen op stekje een. Als
de kapucijners de bodem raken duurt het tien tellen voor de dobber langzaam
wegloopt. Wanneer ik de haak zet merk ik dat het geen karper is, een brasem
evenmin. Als er een roofblei boven komt ben ik verbaast en toch weer niet,
tegenwoordig vangen we ze overal op….. Bij de eerste poging hem te scheppen dondert
mijn net al in elkaar na flink wat gehannes lukt het me toch deze vis te
scheppen. Snel onthaak ik hem en zet hem terug. Een karper scheppen kan ik wel
vergeten, er zit dan ook niets anders op dan naar huis te rijden, morgen een
herkansing.
Op donderdagavond sluit Matisse aan. Bewapend met wat
broden, een goed net, een onthaakmat en wat klein materiaal staan we aan de
waterkant. De wind is vergeleken met gisteren behoorlijk aangetrokken. De
korsten drijven snel naar de kant. Er gebeurd dan ook helemaal niets. De enige
karper die wat korsten naar binnen slurpt zit diep tussen de takken, ik kan hem
zien, maar het zou onverantwoord zijn deze te haken. Met nog een kleine 1,5 uur
besluiten we de boel te pakken en naar de overkant te lopen. Daar mag Matisse
laten zien waar hij zo goed in is, strak tegen het kantje vissen! Met strak
bedoel ik dan ook echt de korsten maximaal 20 cm uit de kant te werpen. Zo
blijven ze goed liggen en als je heel stil bent komen ze daar echt wel azen. Ik
spot de eerste karper, binnen twee minuten. Helaas vertrekt hij weer. Niet veel
later staat Matisse met een kromme hengel. Ik loop naar Matisse en probeer als
het zo ver is zijn vis te scheppen, helaas mis en dan schiet hij los ook,
jammer.
We hebben een prima keuze gemaakt, want bij mijn korsten,
onder het kleine bosje, worden alle korsten weg geslurpt. Als ik er klaar voor
ben zie ik net de laatste korst in zijn bek verdwijnen. Ik leg mijn korst recht
onder de top waar de laatste korst verdween. 2 seconde later sluiten een paar
zwoele lippen zich om de korst. Raak, pats, los, wat nu weer? Een gekruld uiteinde
van de lijn is al wat rest. Slecht geknoopte haak, eigen schuld. Als ik een
haak aan het knopen ben is het op de zelfde stek weer raak. Voorzichtig strooi
ik wat extra korsten en vijf minuten later weet ik een mooi klein schubje te
vangen. Snel een foto en terug. Weer wat korsten, wie weet zit er nog een. Af en
toe heb je van die bosjes…. Ondertussen merk ik een winde op. Die zuigt
letterlijk de korsten uit de brandnetels die in het water hangen, zonder chroom.
Het is eenvoudig deze te pakken, nummer twee ligt op de kant.
De afspraak om volgende week weer eens te gaan is snel
gemaakt, ik heb er al zin in….
Martijn.
