Onze favoriete visserij in de winter is toch wel het vissen
op grote rovers met dood aas. Enkele uitstapjes daar gelaten besteden we hier
in de winter veel van onze vrije tijd, ook al hebben we die niet erg veel…
Steeds meer en meer vragen kwamen er binnen over onze visserij. Dat bracht ons
op het idee een dood-aas workshop te verloten via Facebook. Een deel-like en
win actie zagen we niet zitten, onze pagina moet je liken omdat je hem leuk
vind, niet omdat je iets wilt winnen. Vandaar dat we hebben gekozen voor het
taggen van een vriend. Deze vriend kon de workshop voor twee personen winnen.
De workshop was een combinatie van praktijk en theorie, met
de kans om een mooie vis te vangen! Via een paar wegen kregen we ontzettend
veel reacties waaronder die van Kris Segers, hij gunt zijn vismaat Bart
Vannuten wel een leuke workshop. Zij kwamen uit de spreekwoordelijke grote
hoed. Een datum was snel geprikt, de heren hadden er duidelijk zin in.
Op zaterdag 20 februari spraken we af aan een mooi water
ergens in Brabant. Erg veel vis zit hier niet, gemakkelijk is het ook niet,
maar ik ben er wel goed bekend en er zitten een paar aardige rovers. Na een
heerlijke vakantie op Lanzarote ben ik direct begonnen met het aanvoeren van
twee stekken. Om de dag een halve kilo stukken vis zou de rovers dwingen
geregeld de stek aan te doen. Begin vd de week leek het er even op dat de vorst
roet in het eten zou gaan gooien. Met tempraturen van -8 graden zou het toch
wel erg koud gaan worden. Gelukkig scheen de zon overdag behoorlijk waardoor
het ijs snel verdween. Later op de week zou het er geheel anders uit zien, 14
graden, regen en een stevige wind, prima weer om wat te vangen….
Om 9.15 uur arriveerde de twee sympathieke Belgen aan het
water, Kris en Bart bleken echte vissers te zijn, zeker Kris trekt er
regelmatig op uit om achter de karpers aan te gaan. Ze waren goed voorzien om
een gehele dag te kunnen vissen. De takels, lood, aasvissen werden verzorgd
door DutchFishingStuff, net als de lunch.
Na het inwerpen raakte we al snel aan de praat, de koffie
was in de maak. 10 jaar geleden ben ik gestopt met het statisch vissen op
karper. Ieder weekend zat ik wel ergens aan een Belgisch kanaal, hopend op die
ene dikke karper. Al snel kwam aan het licht dat Kris dit nu nog steeds veel
doet. Gesprekstof genoeg dus!
Stek een leverde tot de middag geen enkele aanbeet op. De
grote voorns die verdeeld waren over een zijde van het water bleven onaangeroerd.
Zaten ze er niet, azen ze niet, vallen de voorns niet in de smaak? Wie het weet
mag het zeggen.
Ik besloot naar een nabij gelegen dorp te rijden en daar de
lunch te halen. Na het nuttigen van een broodje kip besloten we de tweede stek
te gaan bevissen. Een goed half uur later lag alles weer op zijn plaats. Het
eerste half uur gebeurde er niet veel spannends, enkel een jonge dame die een
paar rondjes om het water aan het joggen was leidde ons even af van het denken
aan een van die grote vissen.
Plots klinken er bij Bart wat piepjes uit zijn nostalgische
optonics en nog wat piepjes en dan begint de lijn langzaam te lopen. Na het
sluiten van de beugel en het strak laten lopen van de lijn slaat Bart aan, maar
helaas, na een kort contact is de vis verdwenen. Een beginnersfoutje die vele
begaan, te zacht aanslaan. Je hoeft ze niet gelijk op het droge te meppen, maar
de haak dient wel stevig gezet te worden en nog een tweede keer!
We bevestigen weer een dode voorn aan de takel. Ik heb er
vertrouwen in dat de vis terug keert, hij heeft immers geen haken gevoeld. Na
10 minuten is het dezelfde hengel die een teken van leven geeft. De vis is
gretiger en wil zijn maaltje deze keer niet te snel prijs geven. Bart heeft
snel bijgeleerd, beugel sluiten, lijn strak, stevig aanslaan, contact zoeken en
nog eens aanslaan. Hangen, een beste vis geeft goede weerstand, maar het logge
verraad snel dat er wat gewicht achter zit. Typerend voor de snoeken hier is
dat ze in no-time aan het oppervlak zwemmen en zich daar gaan verzetten. Nu
liep dit geheel anders en pas vlak voor de kant zien we dat het om een kneiter
van een snoekbaars gaat, zeker 90cm!
De dreg zit maar net in zijn bek, gelukkig kan ik snel het
net er onder steken. Gelukkig maar, de
haken vallen er zo uit. Een regelrechte bak van een snoekbaars ligt nu op de
mat, geen van drieën hebben we er ooit zo een gevangen. Niet alleen een PR voor
Bart, maar ook gelijk de grootste die ik op dit water naar boven heb zien
komen. Wat er die dag ook nog zou komen, geslaagd is hij al.
Uiteraard praten we hier nog even over na, maar het zachte
droge weer is voorbij, het gaat steeds harder regenen en rond de klok van 15
uur besluiten we dan ook op te ruimen. Plots is het de andere hengel van Bart
die een aanbeet verraad. Bart weet exact wat hij moet doen en doet het goed. Het
resultaat: de allerkleinste snoek die ik ooit heb zien vangen met z’n formaat
voorn…. Het tweede record van de dag. Geen grote, maar wel een snoek, wij zijn
er blij mee.
Het is goed te horen dat Bart en Kris een leuke dag hebben
gehad en veel hebben geleerd. Zij gaan deze visserij zeker op pakken, maar wat
wil je na het vangen van een dergelijke bak….. De takels mochten ze mee naar
huis nemen, hebben ze die al liggen als ze willen gaan beginnen. Met de info
die ze hebben gekregen moet het ze zeker gaan lukken.
We zijn druk aan het nadenken over onze volgende workshop,
ideeen zijn dus welkom, wie weet ben jij wel de volgende die een dag mee kan
gaan vissen….
Martijn.
